“Orthodox remembrance is capable of performing murder on the material world – not only what has been in history, but what exists today. Collective memory becomes conformism. Anyone who remembers differently is suspect.”

- Susan Buck-Morss

LC Queisser is pleased to present 100 Year Mountain, a new installation by Won Cha.

Memory is crucial to our survival. The mind partners with its material and social environment, guiding us to sort through the vast density of accumulated lived experience in order to make coherent the overwhelming noise, to understand what is valuable information and what is unnecessary. Disruptive minutiae and large-scale trauma alike are put into dark corners reserved for that which cannot travel along preexisting channels of coherence. Cha’s work seeks to create specific environments in which specters of the repressed can speak to what is at stake when the scaffolding of this selective coherence remains unexamined. These voices communicate through a cryptic architecture, revealing the ways power has a stake in what we allow to be processed and integrated into our stories.

Cha’s video work begins with a sequence of black and white images, scenes from war, images of a family, images of individuals, as a robotic woman’s voice introduces the character of a woman harnessed by her past, yelling at soldiers from the war of her youth in her sleep. The voice continues as the imagery shifts to demolished buildings, old family photographs, artifacts from lives reduced to the white noise of debris. It then closes with a tour of a digitally rendered city streaming overtop an image of an old woman’s sleeping head, bringing us back to the character we started with; an individual whose history is folded within in her in ways that create unpredictable multitudes.

In another room, we find three hanging remnants of an interior. Ripped from their surroundings, pieces of wallboard leak an unrecognizable material onto the floor. At the center of these dark wounds are symbols made in chewing gum. The symbols could refer to the origin of these fragments, or perhaps to moments in the video work. There is a star, a diamond shape, and the beginnings of a house. Hauntingly familiar, yet impossible to place, these fragments become a key into something forgotten. While we can’t trace the clues to resolution, the process of identifying this specific node of ambiguity becomes a site of rewiring our internal circuitry, a moment of accounting for what is on the periphery.

As Buck-Morss says, “Collective memory becomes conformism. Anyone who remembers differently is suspect.” Cha’s installation interrogates what is really suspect when we look at the translation of the raw material of our lives into narrative. By opening a door through which we can hear the echoes of our own inconsistency, our own relationship to internal banishment, beliefs around value and coherence inherited through generations of collective memory suddenly become more tangible. The boundaries we’ve been directed to exist within transform from an invisible hand on our back to a stone we can throw through a window.

- Marina Caron

„ორთოდოქსულ მეხსიერებას შეუძლია მოკლას მატერიალური სამყარო - არა მხოლოდ ის, რასაც ისტორია ინახავს, არამედ, დღეს არსებულიც. კოლექტიური მეხსიერება კონფორმიზმად იქცევა. ყველა, ვისაც სხვაგვარად ახსოვს, ეჭვმიტანილია“.

- სიუზან ბაქ-მორსი  

ელ ცე კვაისარ წარმოგიდგენთ უონ ჩას ახალ ინსტალაციას, 100 წლის მთა.

მეხსიერება მნიშვნელოვანია ჩვენი გადარჩენისათვის. გონება უკავშირდება საკუთარ მატერიალურ და სოციალურ გარემოს, გვეხმარება, რომ გავერკვეთ დიდი რაოდენობით დაგროვილ გამოცდილებაში, რათა ჭარბი ხმაური თანმიმდევრული იყოს, რათა გავარჩიოთ ღირებული და ზედმეტი ინფორმაცია. მავნებლური დეტალები და დიდი ტრავმა ერთნაირად თავსდება ბნელ კუთხეებში, ინახება იმისთვის, რაც ვერ იმოგზაურებს უკვე არსებული შეთანხმების არხების საშუალებით. ჩას ნამუშევარი ცდილობს შექმნას სპეციფიკური პირობები, სადაც რეპრესირებულის მოჩვენებებს შეუძლიათ ესაუბრონ იმას, რაც რისკის ქვეშაა, როდესაც არ ხდება შერჩეული შეთანხმების ხარაჩოს ანალიზი. ეს ხმები გაუგებარი არქიტექტურის საშუალებით გვესაუბრება და წარმოაჩენს ძალაუფლების როლს იმაში, თუ რის დამუშავებასა და ინტეგრაციას ვახდენთ საკუთარ ისტორიებში.        

ჩას ვიდეო ნამუშევრის დასაწყისში თანმიმდევრულად ვხედავთ შავ-თეთრ გამოსახულებებს, ომის სცენებს, ოჯახის სურათებს, ინდივიდთა სურათებს და რობოტის მსგავსი ქალის ხმა წარმოგვიდგენს წარსულით შებოჭილი ქალის პერსონაჟს, რომელიც ძილში ახალგაზრდობის დროინდელი ომის ჯარისკაცებს უყვირის. ხმა გრძელდება, როდესაც გამოსახულებები იცვლება დანგრეული შენობებით, ოჯახის ძველი ფოტოსურათებით, ნანგრევების თეთრ ხმაურამდე დაყვანილი სიცოცხლის არტეფაქტებით. ვიდეო სრულდება ციფრულად დამუშავებული ქალაქის ტურით, რომლის ზედაპირზეც ვხედავთ მძინარე მოხუცი ქალის თავის გამოსახულებას, რაც გვაბრუნებს დასაწყისში არსებულ პერსონაჟთან; ინდივიდი, ვისი ისტორიაც მასში იმგვარადაა დაკეცილი, რომ არაპროგნოზირებად სიმრავლეებს წარმოქმნის.      

მეორე ოთახში ვხედავთ ინტერიერის სამ ჩამოკიდებულ ნარჩენს. საკუთარი გარემოდან ამოგლეჯილი კედლის ნარჩენებიდან უცნობი მასალა იატაკზე იღვენთება. ამ მუქი ჭრილობის ცენტრში განთავსებულია საღეჭი რეზინით დამზადებული სიმბოლოები. ეს სიმბოლოები შეიძლება მიუთითებდეს ამ ფრაგმენტთა წარმოშობაზე, ან - ვიდეო ნამუშევარში არსებულ მომენტებზე. აქ არის ვარსკვლავი, ბრილიანტის ფორმა და სახლის დასაწყისი. ეს თითქოს ნაცნობი და მაინც, გასაგებად შეუძლებელი ფრაგმენტები რაღაც დავიწყებულის გასაღები ხდება. არ შეგვიძლია მივაგნოთ პასუხის მინიშნებებს, მაგრამ ამ კონკრეტული გაურკვევლობის კვანძის გახსნის პროცესი იქცევა ჩვენი პირადი სქემის ხელახალი შექმნის სივრცედ და ასევე - პერიფერიაზე არსებულის აღრიცხვის მომენტად.  

ბაქ-მორსის მიხედვით: „კოლექტიური მეხსიერება კონფორმიზმად იქცევა. ყველა, ვისაც სხვაგვარად ახსოვს, ეჭვმიტანილია“. ჩვენი ცხოვრების მასალის ნარატივად გადათარგმნის დანახვის პროცესში, ჩას ინსტალაცია დაკითხავს ნამდვილ ეჭვმიტანილს. კარის გაღებით, საიდანაც გვესმის საკუთარი არათანმიმდევრობის, საკუთარი შინაგანი განდევნის ექო, უცებ უფრო ხელშესახები ხდება კოლექტიური მეხსიერების თაობათა მანძილზე დატოვებული ღირებულებისა და შეთანხმების რწმენა. საზღვრები, რომელში არსებობაც მიგვითითეს, ჩვენს ზურგს უკან არსებული უხილავი ხელიდან გარდაიქმნება ქვად, რომელიც შეგვიძლია ფანჯარას ვესროლოთ.  

- მარინა კარონი